Το ποίημα "Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι" του Διονυσίου Σολωμού με συγκινεί ιδιαίτερα και με κάνει να νιώθω...
Να νιώθω και λίγη ταύτιση, γιατί και εμείς τώρα πια, ζούμε σε μία εποχή που είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι, όπως τους κατοίκους του Μεσολογγίου την περίοδο της δεύτερης πολιορκίας!!!
Έχω διαβάσει πολλά ποιήματα, καθώς και τραγούδια της λαϊκής μας παράδοσης, αλλά αυτό το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού με έχει συγκινήσει πιο πολύ από όλα, γιατί λέει μία αλήθεια μια απαίσια, οδυνηρή αλήθεια!!!
Δύο από τους στίχους που με έχουν συγκλονίσει πάρα πολύ είναι οι ακόλουθοι..."λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει"... γιατί δείχνει την τρυφερότητα, μα και την απόγνωση της μάνας, καθώς πια έχουν εξαντληθεί τα τρόφιμα και φτάνει να ζηλεύει το πουλάκι, που κατάφερε έστω και ένα σπόρο να βρει και να τραφεί, όπως εκείνη θα τάϊζε το παιδί της, πόσο ανήμπορη θα ένιωθα μη μπορώντας να δώσει τροφή στο νηστικό της παιδί! Καθώς και ο τελευταίος στίχος στο κλείσιμο του Β΄σχεδιάσματος... "όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει"... επειδή εκείνη την εποχή, στο Μεσολόγγι ήταν καλύτερο το να πεθάνεις, έτσι σαν Ήρωας... δίνοντας μια διαφορετική μάχη... ίσως γιατί αυτοί που θα πέθαναν, θα έμεναν στην Ιστορία και μέσα από τις διηγήσεις στα χρόνια, θα πέθαναν σαν ήρωες χιλιάδες φορές, όπως και έγινε!
Σας αφιερώνω την απαγγελία μου σε αυτό το απόσπασμα που τόσο αγαπώ και τόσο με αγγίζει, θέλοντας να τιμήσω με τον δικό μου τρόπο, Την Επανάσταση, Τους Αγώνες, των προγόνων μας, μιας και δια ζώσης δεν θα γιορτάσουμε φέτος στα σχολεία μας, με τους δασκάλους και τους συμμαθητές μας, τα 200 Χρόνια από την Έναρξη της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 ...λυπάμαι πολύ που αυτή τη μέρα, δεν θα είμαστε ελεύθεροι, μα θα γιορτάζουμε την ελευθερία!
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (Διονύσιος Σολωμός)
(απόσπασμα από το Β’ σχεδίασμα)
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα καί κλαίει:
"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει".
Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε
κι οσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
Και μες τη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
κι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.
Και μες της λίμνης τα νερά, οπ’ έφθασε μ’ ασπούδα
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα.
Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο
το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κ’ εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
-
0
-
6
-
0
-
0
-
0
-
0
